dinsdag 26 april 2011

HET WERD TOCH PASEN

Het werd dus toch Pasen. Ook in Vlaanderen. Ondanks alles. Ondanks alle ellende die ons overkwam. De kerk hangt er wat gehavend bij. Want de zonde woont ook in de kerk.
Een jaar geleden barstte de bom. We konden alleen maar stil worden bij zoveel onheil. Zoveel pijn die geleden werd in het hart van de kerk. We kunnen alleen met huiver meeleven met het leed van wat eens kinderen waren, die met groot vertrouwen naar kerkmensen toegingen. Of die gedwongen werden. Vele van die mensen lijden nog. En misschien zullen ze nooit nog alleluia kunnen zingen.
Laat dit dus duidelijk zijn : als ik mijn kerk blijf liefhebben, er met hart en ziel blijf in werken - en dat zal je op deze blog voortdurend ervaren, zo hoop ik - dan wil ik niet ontkennen dat we niet zien wat fout loopt. En wat op geen wijze te verontschuldigen valt. En wat een voormalige bisschop op de televisie komt vertellen was schokkend.

En toch is de kerk het voorbije jaar soms onrechtvaardig aangepakt. En vooral de aartsbisschop Monseigneur André-Jozef Léonard leek voor sommigen wel aangeschoten wild. Het leef soms op een operatie beschadiging.
Sprak hij dan moest hij zwijgen. Zweeg hij, dan moest hij spreken. Politiekers leken wel profeten en bekende Vlamingen werden plots zo ontroerend bezorgd voor de kerk van hun voorouders. Ze lieten zich wel ontdopen  - alhoewel ik dat de waanzin zelve vindt . Immers : als je er niet in gelooft : waarom dan zo veel belang hechten aan een onbeduidend ritueel ? Maar ze wilden ze zo graag hervormen. Het leken wel supporters van Anderlecht die raad gaven aan Standaard.
Ook mensen binnen de kerk voelden velen zich geroepen om de aartsbisschop te kapittelen.
Bij sommigen mensen in de kerk voelde ik een eerlijke en oprechte empathie. Hun kritische bedenkingen kon ik niet delen, maar ik waardeerde ze. Sommigen ergerden mij. En soms vroeg ik me af : wie vertegenwoordigen die mensen eigenlijk ? En bijwijlen gaf ik ze gelijk.

Iedereen had het over "de slachtoffers". "De slachtoffers" werden soms wel gebruikt  om zelf vooruit te komen.
Welnu : ik weet - uit persoonlijke contacten - dat de aartsbisschop heel oprecht meeleeft met het leed van al die mensen. Wat sommigen ook beweren. Ik weet dat hij al veel geleden heeft. Of alle politiekers  zo eerlijk meeleven met de slachtoffers betwijfel ik....Of sommige advocaten dat doen weet ik ook nog niet.

De kerk heeft niet altijd handig gecomminiceerd in deze moeilijke maanden....En nog minder in de vele jaren van het duistere kwaad. En toch geloof ik dat Mgr. Leonard diep geraakt is door deze gebeurtenissen. En geraakt in zijn hart. Daarom blijf ik  mijn  aartsbisschop en de bisschoppen vertrouwen én verdedigen.
Vele mensen menen het goed in hun kritiek. Maar niet allen.
Maar sommigen hebben de tragische gebeurtenissen in de kerk, gedurende vele jaren, mooi aangegrepen om de kerk te kruisigen. Het was de gedroomde voorzet. Het was een mooie kans om een aartsbisschop voortdurend te pakken. Een aartsbisschop die ook voor sommigen binnen de kerk een ongewilde bisschop was.....Als de paus meeloopt in een mars voor het leven - temidden van jonge enthousiaste mensen - was dat een doorn in het oog van sommigen...
En toch werd het Pasen.

Toch kwamen nog vele mensen in de Goede Week naar onze kerken.... Neen geen overvolle kerken. Maar warme vieringen met jonge mensen. Jonge gezinnen met kinderen.
Laat ons kerk zijn en zelf niet verzuren. In trouw en vertrouwen.
Laat ons maar eens zien dat Christus verrezen is.
In de komende dagen wordt in Rome Johannes Paulus de Grote zalig verklaard .
Ik zie hem daar nog altijd staan : de doodzieke, breekbare paus die onverstaanbaar wat klanken uitstootte. Maar misschien heeft hij nooit  krachtiger gesproken. In de zwakheid tonen we onze sterkte.
We zitten hier nu bij elkaar als een kwetsbare kerk. Breekbaar en onder vuur. Gekruisigd en zonder macht. We hebben maar één antwoord : Christus blijven verkondigen.
In weer en wind.
Ootmoedig en bescheiden, berouwvol en nederig. Vragend om vergeving.
Maar tegelijk : niet bang zijn

deken Felix Van Meerbergen, Diest