donderdag 30 juni 2011
LOURDES IS MIJN LIEVELIGSPLEK
Maandag ga ik voor de 106e keer naar Lourdes. Ik zal er een bedevaart begeleiden van de Landelijke Beweging. Ik kijk er weer naar uit alsof het de eerste keer is dat ik mag gaan. Als een klein kind wil ik er heen. En iedere keer gaat er door mij een ontroering heen. En weet je : naarmate ik ouder wordt wordt dat gevoelen van heimwee steeds groter.
"Word je dan nooit moe om te gaan?", vragen sommige mensen mij wel eens. "Wat heb je daar toch wel zoeken?". Eigenlijk heb niet veel woorden nodig om het jullie te zeggen. "Vrede en rust..de zekerheid dat ik er mag zijn.". Dat zie ik in dit wondervolle verhaal van het kleine, onbeduidende en zieke molenaarskind uit de tweede helft van de 19e eeuw.
Eigenlijk is het verhaal van Lourdes, Bernadette en Maria een bijbels verhaal. Een echo van het Magnificat waarin Maria zingt "kleine mensen maakt Hij groot". Naar Lourdes gaan betekent : in het spoor van Bernadette, op uitnodiging van Maria, je hart openen voor de ontmoeting met God en het leven in zijn liefde.
Maar het is ook een roepingsverhaal. En God roept wie Hij wil. En waar Hij wil. En wanneer Hij wil..
Tot aan de eerste verschijning leidt (of lijdt) Bernadette een leven dat gekenmerkt wordt door armoede, ziekte, sociale uitsluiting. Juist dan zie ze "Aquera", "dat daar". Licht in de duisternis, een zachte glimlach, een ontmoeting met de hemel, vrede, bevestiging , stilte.
In Lourdes sta ik daar zelf bij de Heilige Grot. Elke keer word ik er mij elke keer weer bewust van mijn eigen levensgeschiedenis: de rots, het harde dat mijzelf is overkomen, desteen die op mijn hart ligt, het rotsige in mrezelf. Ik zie de kloven in de oude grot Masabielle. En ik zie in de kloven ook de spleten in mijn eigen geschiedenis. Maar precies daar komt God : in de kloven, de tochtgaten en de littekens van het leven.
Ten tijde van de verschijningen lag de grot, in een bocht van de rivier, de Gave. Het was een duistere plek waar takken uit de bergen en botten van verdronken dieren op een hoop lagen. Een vuilnisbelt. De varkensgrot zoals de mensen zegden.
De grot kijkt uit op het noorden ; het zonlicht valt er nooit binnen. Het was de plaats waar de varkenshoeder zijn dieren liet schuilen bij slecht weer. In deze grot kwamen Bernadette en de andere meisjes takken en hout verzamelen om een beetjke geld te verdienen. En juist op deze plaats gaat de hemel open. Hier klinkt wat in Nazreth werd gezegd : "De Heer zij met u".
De verschijning is hret begin van een totale omkeer in haar leven. Ook in Bernadette wordt de voorkeur van God voor het kleine, het onaanzienlijke in onze wereld weer duidelijk. In heel Lourdes was geen onwaarschijnlijker kandidate te vinden om de hemelse boodschap te ontvangen. Bernedette : arm, ziek, ongeletterd, uit een dubieuze familie als ze was.
Maar God verheft wat in de ogen van de mensen klein en onwaardig is. In de honderddrieenvijftig jaar na de verschijningen hebben miljoenen mensen voor en in de grot gestaan, bidden, hopend , zich innerlijk voorbereidend opeen mogelijke toekomst met het hemelse.
In Lourdes mag iedere mens , ziek of gezond, arm of rijk, vol geloof of vol twijfel, zich oprichten om de blik te richten op de plaats waar Maria is verschenen zich te laten raken door de Heilige Geest, die waait waarheen Hij wil.
Daarom ga ik zo graag naar Lourdes.
Maandag word ik aangesteld tot ere-kapelaan, van de grot van Lourdes...Een ere-titel? Ach ja : ik vind het een hele eer. Maar ik ga er naar toe met grote dankbaarheid....
De eerste keer ging er naar toe met ons moeder en mijn vader. De tweede keer was het een bedevaart met de KAJ en met Cardijn...
Lang geleden. Maar onvergetelijke herinneringen...
"Word je dan nooit moe om te gaan?", vragen sommige mensen mij wel eens. "Wat heb je daar toch wel zoeken?". Eigenlijk heb niet veel woorden nodig om het jullie te zeggen. "Vrede en rust..de zekerheid dat ik er mag zijn.". Dat zie ik in dit wondervolle verhaal van het kleine, onbeduidende en zieke molenaarskind uit de tweede helft van de 19e eeuw.
Eigenlijk is het verhaal van Lourdes, Bernadette en Maria een bijbels verhaal. Een echo van het Magnificat waarin Maria zingt "kleine mensen maakt Hij groot". Naar Lourdes gaan betekent : in het spoor van Bernadette, op uitnodiging van Maria, je hart openen voor de ontmoeting met God en het leven in zijn liefde.
Maar het is ook een roepingsverhaal. En God roept wie Hij wil. En waar Hij wil. En wanneer Hij wil..
Tot aan de eerste verschijning leidt (of lijdt) Bernadette een leven dat gekenmerkt wordt door armoede, ziekte, sociale uitsluiting. Juist dan zie ze "Aquera", "dat daar". Licht in de duisternis, een zachte glimlach, een ontmoeting met de hemel, vrede, bevestiging , stilte.
In Lourdes sta ik daar zelf bij de Heilige Grot. Elke keer word ik er mij elke keer weer bewust van mijn eigen levensgeschiedenis: de rots, het harde dat mijzelf is overkomen, desteen die op mijn hart ligt, het rotsige in mrezelf. Ik zie de kloven in de oude grot Masabielle. En ik zie in de kloven ook de spleten in mijn eigen geschiedenis. Maar precies daar komt God : in de kloven, de tochtgaten en de littekens van het leven.
Ten tijde van de verschijningen lag de grot, in een bocht van de rivier, de Gave. Het was een duistere plek waar takken uit de bergen en botten van verdronken dieren op een hoop lagen. Een vuilnisbelt. De varkensgrot zoals de mensen zegden.
De grot kijkt uit op het noorden ; het zonlicht valt er nooit binnen. Het was de plaats waar de varkenshoeder zijn dieren liet schuilen bij slecht weer. In deze grot kwamen Bernadette en de andere meisjes takken en hout verzamelen om een beetjke geld te verdienen. En juist op deze plaats gaat de hemel open. Hier klinkt wat in Nazreth werd gezegd : "De Heer zij met u".
De verschijning is hret begin van een totale omkeer in haar leven. Ook in Bernadette wordt de voorkeur van God voor het kleine, het onaanzienlijke in onze wereld weer duidelijk. In heel Lourdes was geen onwaarschijnlijker kandidate te vinden om de hemelse boodschap te ontvangen. Bernedette : arm, ziek, ongeletterd, uit een dubieuze familie als ze was.
Maar God verheft wat in de ogen van de mensen klein en onwaardig is. In de honderddrieenvijftig jaar na de verschijningen hebben miljoenen mensen voor en in de grot gestaan, bidden, hopend , zich innerlijk voorbereidend opeen mogelijke toekomst met het hemelse.
In Lourdes mag iedere mens , ziek of gezond, arm of rijk, vol geloof of vol twijfel, zich oprichten om de blik te richten op de plaats waar Maria is verschenen zich te laten raken door de Heilige Geest, die waait waarheen Hij wil.
Daarom ga ik zo graag naar Lourdes.
Maandag word ik aangesteld tot ere-kapelaan, van de grot van Lourdes...Een ere-titel? Ach ja : ik vind het een hele eer. Maar ik ga er naar toe met grote dankbaarheid....
De eerste keer ging er naar toe met ons moeder en mijn vader. De tweede keer was het een bedevaart met de KAJ en met Cardijn...
Lang geleden. Maar onvergetelijke herinneringen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten