zondag 25 maart 2012

een mars voor het leven

Ik ben naar de mars voor het leven gegaan. Ik was één van de 2500. Veel jongeren en veel ouders met kinderen. Ik was blij dat ik er was. Méér dan ooit beschouw ik de bescherming van het leven en daar woorden aan geven als een van mijn grootste opdrachten als priester in de katholieke kerk. Er waren ook nogal wat priesters en religieuzen. Ik hoorde en zag de bisschop van Doornik en de hulpbisschop van Roermond. Onze Aartsbisschop was in Halle voor de viering van Emmanuel. Anders was dier er ook wel geweest.
Wat ga je daar doen vragen mij sommige van mijn beste medewerkers en van mijn beste vrienden..Blijf je daar niet beter weg ? Is dat niets wat te conservatief ? Te rechts...Trouwens het probleem van abortus..Weet jij wat zo'n vrouw meemaakt ?
Het recht van de vrouw, het recht van de assertieve...En wat met het recht van het kind ? Het kind in de moederschoot?
We liepen na de mars langs het gebouw van de Parti Socialiste. Een groot gebouw. De macht druipt er van af. Bijna tachtig jaar aan de macht. Er hangt een slogan aan de gevel : Le choix, est un droit...En welke keuze heeft zo'n kind..
De dag voor de Mars van het Leven was er een betoging voor het recht op abortus. Gesponsord met geld van de Waalse regering én de Socialistische Mutualiteit.
Ik ben gegaan omdat ik niet langer wil zwijgen. Ik wil - zij het in een andere context - één van mijn grote inspirators parafraseren : " Boven de wet van de mens gij zult (moogt) doden, staat de wet van God gij zult (moogt) niet doden."
Ik las de laatste weken veel over een tot op heden een - voor mij - onbekend fenomeen. Post-natale abortus. Abortus is dan een eufemisme voor moord. Niet méér. Niet minder. Wat i dan het verschil tussen de vrouw die deze dagen - helaas - haar kindje verstikte en bij het huisvuil plaatste ? Alleen dit : zij zal er misschien voor gestraft worden...De anderen deden geegaliseerde moord.
Ik was op de de mars omdat het vijfde van de tien woorden van God onverkort zijn. Gij zult niet doden. Omdat Kain en Abel ook over kinderen in de moederschoot zijn.
Ik wil stem zijn voor de zwaksten , die weerlozen.
De evolutie dat nu ook de post-natale abortus (lees gelegaliseerde kindermoord) bespreekbaar wordt is angstaanjagend.
Ik was op de mars omdat ik gelovig ben. Ik denk dat er veel gelovigen waren. Jammer dat sommigen het moeilijk hebben met onze symbolen. Maar in de Mars liep de gekruisigde mee. Hij die ooit iets zei in de trant van : "ik was een kind in de schot van een moeder en gij hebt mijn beschermd"
ik vond deze dagen enkele verrijkende gdachten bij een politieker, Louis Ide..

In hun essay After-birth abortion: why should the baby live? stellen Alberto Giubilini en Francesca Minerva dat "een ernstig filosofisch probleem rijst wanneer dezelfde omstandigheden die een abortus zouden hebben gerechtvaardigd, na de geboorte aan het licht komen. In dergelijke gevallen moeten we op feitelijke basis oordelen of dezelfde argumenten die gelden voor het doden van een menselijke foetus ook consequent kunnen worden toegepast op het doden van een pasgeboren mens."

Leven materialiseren

Het is even slikken als je dit leest. Beide filosofen verleggen de grens tot abortus, in één ruk, tot buiten de moederschoot. Ze hebben daar zogezegd argumenten voor. Voor hen is er slechts één criterium. Ze vragen zich af of de foetus, de pasgeborene, het kind, wel een 'persoon' is. Anders gezegd, ze materialiseren het leven: "Als criteria zoals de kosten (maatschappelijke, psychologische, economische) voor de potentiële ouder voldoende reden zijn om een abortus te plegen, zelfs van een gezonde baby; als de morele status van de pasgeborene dezelfde is als die van het jonge kind en als geen van beiden enige morele waarde heeft door een potentieel persoon te zijn, dan zouden dezelfde redenen die een abortus rechtvaardigen, ook het doden van de potentiële persoon in het stadium van pasgeborene moeten rechtvaardigen."


Hazenlip

Wie het essay aandachtig leest, merkt dat het nog verder gaat dan dat. Ann Peuteman stelt, in Knack van 7 maart, terecht de vraag of dit betekent dat na de geboorte van een kind met het syndroom van Down of met een hazenlip of met enkele tenen minder, 'after-birth abortion' dan ook toegelaten is. Dit is inderdaad een eerste valkuil, deze waar mijns inzien de eugenetica om de hoek loert. Het is Francis Galton, een neef van Darwin, die de term introduceerde, maar het zijn de nazi’s die het op grote schaal toepasten. Als logische reactie is de westerse maatschappij ervan doordrongen dat eugenetica of rasverbetering in strijd is met de mensenrechten en is het taboe. Want wie de term 'abortus' exporteert buiten de moederschoot, garandeert op geen enkel moment dat de mentaal gehandicapte en de fysiek gehandicapte mens, de dementerende bejaarde, ja zelfs Tom Waes die 'slechts' een IQ van 123 haalde… niet geaborteerd kunnen worden uit onze maatschappij.

Euthanasie

Op het eerste gezicht kunnen we de term 'euthanasie' zelfs uit onze woordenschat schrappen. Op het eerste gezicht… want in het geval van euthanasie, na wilsbeschikking, beslist de betrokkene zelf en bij abortus is dat niet het geval. De vraag is dan wie als opperste rechter zal beoordelen wie geaborteerd wordt en wie niet. Als we Giubilini en Minerva volgen, begeven we ons terug in de donkerste jaren ’30. Postnataal geaborteerde kinderen lijden volgens hen immers geen schade, ze hebben "geen moreel recht te leven". Erger nog, ze zijn ervan overtuigd dat een pasgeborene geen 'persoon' is. Eigenlijk zijn er voor de auteurs, zoals in de jaren ’30, twee soorten mensen… Toch is enige nuance vereist. Daarom focus ik op twee fundamentelere vragen die het huidige debat overstijgen.

Eugenetica

Ten eerste bestaat vandaag al een vorm van positieve eugenetica. Dankzij moleculaire technieken, in vitro technieken, onze kennis van de genetica enzovoort is het mogelijk kinderen leed te besparen door bepaalde ziekten uit te selecteren. In principe is het dankzij de genetica vandaag mogelijk de ziekte van Huntington (een ongeneeslijke en erfelijke hersenziekte, nvdr) uit te roeien. Maatschappelijk kan iedereen zich hier ongetwijfeld in vinden. Een tweede vraag is veel fundamenteler en gaat over het leven zelf. Wie is levensvatbaar? Hoever moeten we daar in gaan? Is er niet zoiets als kwaliteit van leven en kunnen we die überhaupt definiëren? In België is postnatale of neonatale abortus niet toegelaten. Volgens mij ontbreekt hiervoor het maatschappelijke draagvlak. Zelfs al zouden er technische argumenten zijn om dit te doen, denk ik dat we het hier zeer moeilijk mee zullen hebben en dit als kindermoord zullen bestempelen. De recente uitspraak in de zaak-Smets (de jeugdleidster die haar pasgeboren baby doodde en vijf jaar voorwaardelijk kreeg, nvdr) versterkt mijn aanvoelen alleen maar.

Voorkomen

Ook bij de zeldzame gevallen van babymoord of als een moeder haar kind achterlaat bij de vuilnisbakken, zien we dat de maatschappij met een zeker afgrijzen reageert. Ook al kan de dader tegelijk vaak op heel wat clementie rekenen, zoals in de zaak-Smets. Daarom moeten we verder zoeken hoe we als maatschappij de nodige inspanningen kunnen doen om dergelijke schrijnende toestanden te voorkomen. Om terug te komen op mijn tweede vraag. Wanneer is een foetus een kind? Wanneer is er leven? Voor gelovigen begint het leven bij de bevruchting." (Louis Ide)
Omdat ik katholiek ben was ik op de Mars van het Leven.
U had er ook kunnen zijn.
Met de mars voor het leven staat het pro life-onderwerp hoog op de agenda bij vele christenen. Tot nu toe heeft de strijd zich afgespeeld binnen de embryonale fase van de baby - gaat het om een leven of gaat het om een weefsel? Maar de strijd begint zich nu duidelijk af te tekenen. De strijd begint zich nu te verplaatsen nà de geboorte. En dan spreekt men van kindermoord...

Wie zwijgt, stem toe. Wir haben es nicht gewusst...

1 opmerking:

  1. http://www.prolifetraining.com/Articles/46966-Advanced%20PL%20Apologetics%20Biola.pdf

    http://www.prolifetraining.com/
    http://www.unmaskingchoice.ca/training/classroom

    pro life apologetics

    BeantwoordenVerwijderen